خیلی حس بدیه که خودت رو در موقعیتی قرار بدی که می دونی داری راست میگی در مورد خودت و برنامه زندگی و یا سفرت، ولی فرد مسئولی که اون طرف دیوار شیشه ای نشسته، فرض رو بر این گذاشته که تمام افرادی که اون طرف شیشه هستند، دارند درباره یک چیزی دروغ میگن تا به اون مجوز طلایی!!!!! دست پیدا کنند...و بدتر از اون وقتیه که بالاخره بعد از اتمام سوال و جواب، فرد مسئول با یک ابراز تاسف مدارکت رو بهت برگردونه...

یک: پدر و مادرم اومدند...بیرون فرودگاه بمبئی منتظر مونده بودم و می دونستم که حتمن مشکلی پیش اومده که اکثر مسافرهای پرواز ایران اومدند از سالن بیرون، جز پدر و مادرم...به مامور پلیس اصرار کردم که بگذاره برم توی سالن...نگذاشت...خیلی دیر شد و من هم گریه کردم....به پلیس گفتم که شاید توی فرودگاه گم شدند، چون نمی تونن انگلیسی بخونن و حرف بزنن...بالاخره مامور دلش سوخت برام و خواست بگذاره برم داخل...ولی هیچ مدرک شناسایی با خودش نداشتم...بالاخره دیدمشون که از در شیشه ای اومدند بیرون...مادر تا من رو دید زد زیر گریه....دوسال قبل وقتی که اومده بودم، گریه نکرد...شاید به این خاطر که ازش خواستم نیاد فرودگاه....نمی خواستم اشکهاش رو ببینم...( آدرس خونه ام رو نداشتند تا بنویسند توی برگه اطلاعات و به همین خاطر مامور پرواز نمی گذاشت بیان بیرون)...حالا شبی که بعد از حدود دوسال دیدمش، سرماخورده و مریض بودم و سرفه هام بند نمی اومد....شب توی تراس خونه مشرف به جاده جنگلی ایستادیم و آتیش بازی سال نو رو دیدیم....ساعت سه چار صبح دوست زنگ زد تا سال نو رو تبریک بگه....از آخرین باری که تلفنی حرف زده بودیم، فکر کنم حداقل چهارماه گذشته بود...می دونستم این آخرین باریه که می ایستم توی اون تراس و باهاش تلفنی حرف می زنم...وقتی روز آخر در اون آپارتمان رو برای آخرین بار بستم، دیگه هیچ حسی انگار به اون خونه و تمام خاطرات خوب و بد اونجا نداشتم....دیگه یاد گرفتم که عادت کنم که این کشور، قرار نیست خونه من باشه....هیچ خونه ای قرار نیست خونه من باشه...فقط باید زودتر درسم رو تموم کنم و برم یک کشور دیگه...جایی که بتونیم با هم باشیم...

دو: یک هفته ای مریض بودم و خوب نبودم...اثاث کشی هم شده بود قوز بالا قوز...مادر برام سوپ می پخت و شلغم درمانی و این حرفها...چند باری خیلی بداخلاق و غرغرو و بد بودم...مادر به شوخی گفت که نمی دونم چطور دوست، تو رو تحمل می کرده...بعدش هم که خوب شدم، تمام غذاهایی که فکر می کرد توی این مدت نخوردم برام پخت...برام نون هم پخت....با دستپخت واقعن معرکه اش، قطاب هم پخت یک عالمه.... با هم رفتیم سفر سه چهار روزه به گوا که واقعن زیباست با سواحل آرامبخشش...فکر کنم از آخرین باری که باهاشون سفر رفته بودم حدود ده سالی می گذشت.... با مادر شبها تا نصفه شب بیدار می موندیم و حرف می زد برام...از اتفاق هایی که افتاده و من در جریانش نبودم...انگار صداش هنوز توی این خونه پیچیده...پدر هم که از خدا خواسته، ساعتهای خیلی زیادی در طول روز می خوابید هرچند که خودش می گفت که اصلن نخوابیده( این اصلن مرسوم بود توی خانواده پدری ام که همیشه میگن که اصلن خوب نمی خوابند و کلی شبها بیدارند در صورتی که اصلن این طور نیست)....

سه: یک روز مونده به پرواز برگشت به ایران، رفتیم بمبئی تا بریم اون جزیره مشهور....الفانت آیلند...خیلی خوش گذشت....با لنج های بدون هیچ وسیله ایمنی...سر برگشتن، یکخرده دریا موج شده بود و دوسه باری آب ریخت توی لنج...فکر می کنم پدرم حسابی ترسیده بود ولی چیزی نمی گفت...خانواده پدری من، آدمهای خیلی ترسویی هستند!!! شب کنار دروازه هند به دوست زنگ زدم...تولدش بود...سر برگشتن به هتل، همین طور که با پدر و مادرم حرف می زدم پام رفت توی یک چاله...شاید دردش اینقدر زیاد نبود...ولی نشستم توی خیابون و گریه کردم...از احساس تنهایی داشتم خفه می شدم پس باید درد رو بهونه می کردم برای گریه کردن...فردا رفتیم باز همون فرودگاه...هرچند خودم رو خیلی کنترل کردم ولی فایده نداشت...اینقدر که پدرم هم زد زیر گریه...دلم شکسته بود از این همه تنهایی و دوری انگار....ولی انتخاب خودم بود...باید ادامه بدم، هرچقدر هم که سخت...

چهار: خواهرزاده عزیز، دوسه روز اول فقط زنگ می زد به مادر و گریه می کرد و باهاش حرف نمی زد که چرا تنهاش گذاشته....روزهای بعد که بهتر شد و فهمید که سوغاتی ای که سفارش داده، مادر براش خریده دیگه خوشحال بود...همش زنگ می زد به مادر و تند تند تعریف می کرد که در طول روز چیکار کرده و  بعد هم ازش می پرسید که امشب که بخوابم و بیدار بشم، تو برگشتی...ایکاش مدل دوری های ما هم اینطوری بود...چند شب می شمردیم و بعدش دیگه این دوری تموم شده بود

 

چندشوهری از ایران به هند رسیده است!!!

«دوی» در سن 14سالگی ازدواج کرده است. او اکنون 70ساله است و بیوه و البته همچنان متاهل چون فقط یکی از شوهرانش فوت کرده است. مردم روستایی که این خانواده در آن ساکن هستند با مزرعه های کوچکی که در دامنه های 11000فیت هیمالیا درست کرده اند زندگی می کنند و اگر قرار باشد یک مزرعه بین پسران خانواده تقسیم شود، کفاف سیرکردن شكم یک خانواده را نمی دهد. خانم دوی می گوید:« کار کردیم و غذا خوردیم. وقتی سه برادر، یک زن دارند و همه آنها به یک خانه برمی گردند، وقتی برای کار دیگری هم نمی ماند. آنها همه چیز را با هم شریک می شوند»...

هند یعنی  وقتی داری از یک موضوع می نویسی به هزار مشکل دیگه برمی خوری...داری در مورد چندشوهری کار می کنی ولی به شیوه های فجیع کشتن نوزادان دختر، به آمار بالای قتل های ناموسی، به سیستم تبعیض آمیز ازدواج و ....می رسی ...این مقاله ام رو دوست دارم  چون زیاد روش کار کردم و توصیه می کنم بخونیدش...در مورد سیستم های چندشوهر در هند است....البته این اعتقاد وجود داره که چندشوهری توسط ایرانی ها وارد هند شده و موارد دیگه ای که در این مقاله به همه اونها اشاره شده....ولی این سیستم هم نوعی از تبعیض مضاعف علیه زنان است....

بدون هیچ توضیح بیشتری

طبق آماری که گروه‌ها و سازمان‌های غیردولتی فعال در زمینه پیشگیری از ایدز اعلام می‌کنند در کشور هند، 10میلیون کارگر جنسی زن (افرادی که از راه تن‌فروشی امرار معاش می‌کنند) و 75میلیون مشتری و خریدار رابطه جنسی وجود دارد. این در حالی است که در گزارش سالانه دپارتمان کنترل ایدز وزارت سلامت هند(سال 2010) تعداد کارگران جنسی در هند یک میلیون و 263هزار نفر اعلام شده است که از همین تعداد هم فقط 688هزار و 751  نفر آنان ثبت شده‌اند. هرچند برای همین تعداد ثبت شدگان هم الزامی وجود ندارد که گواهی سلامت در مورد انتقال بیماری‌های جنسی داشته باشند...

فعالیت در یکی از سازمان های غیردولتی هند که بر آموزش راه‌های پیشگیری از اچ.آی.وی/ ایدز به جوانان متمرکز شده است و بررسی نظرات جوانان هندی درباره رابطه جنسی و راه‌های انتقال این بیماری و یا پیشگیری از آن و از سوی دیگر اظهارات و آمارهای ارائه شده ار سوی مقامات رسمی، ما را برآن داشت تا در یک نظرسنجی اینترنتی، از سطح آگاهی های افراد و همچنین پایبندی آن‌ها به الفبای جهانی پیشگیری از ایدز آگاه شویم...

هرچند در ابتدای ایجاد ابتکار الفبای جهانی ایدز، این بحث مطرح بوده که تا حد امکان اولین تجربه رابطه جنسی به تاخیر بیفتد، اما با تغییرات جوامع  و ساختار روابط افراد اکنون تاکید می شود که افراد در صورت در دسترس نبودن کاندوم، از داشتن رابطه پرهیز کنند. از بین پاسخ دهندگان، فقط برای 40درصد زنان و   36درصد مردان نبود کاندوم مانعی برای برقراری رابطه جنسی بوده‌است. این مساله وقتی جنبه حادتری به خود می گیرد که از بین پاسخ دهندگان 22 درصد زنان و 39درصد مردان دارای تجربه رابطه جنسی گذری(one night stand)  بوده‌اند که 10درصد این زنان  هرگز از کاندوم استفاده نمی‌کنند و یا به ندرت استفاده می‌کنند. این رقم در مردان به 6درصد می‌رسد.

از سوی دیگر در حالی که پایبندی به یک شریک جنسی رکن دوم الفبای جهانی پیشگیری از ایدز است، اما 28درصد زنان و 26درصد مردان رابطه جنسی موازی( رابطه همزمان با بیشتر از یک نفر) را تجربه کرده‌اند که از این تعداد 11 درصد زنان  و 7درصد مردان به ندرت از کاندوم استفاده کرده و یا هرگز استفاده نمی‌کنند.

پی نوشت: هیچ دلیلی برای قضاوت کردن وجود نداره...دلیلی هم نداره که این آمار از یک جامعه خیلی خیلی کوچیک رو به همه جامعه ایرانی تعمیم بدیم...ولی فقط فقط فراموش نکنیم که ما مسئول سلامتی خودمون و شریک جنسی مون هستیم...اچ.آی.وی/ایدز  و راهای انتقال و یا پیشگیری از اون رو به درستی بشناسیم....فراموش نکنیم که ندانستن و یا شرم داشتن از درخواست استفاده از کاندوم، از خطرهای ویروس اچ.آی.وی کم نمی کنه